اوصاف یاران مهدی ع
از ابی عبدالله، سلام بر ایشان، چندین تن از اصحابشان بر ایشان وارد شدند و ایشان به آنها فرمودند: "اما اگر تعداد وصف شده ی سیصد و سیزده کامل گردد، آنچه که انتظارش را میکشید رخ خواهد داد،... شیعیان ما کسانی هستند که همانند سگان بانگ نمیزنند، و همانند کلاغها طمع نمیکنند، و گدایی نمیکنند حتی اگر از گرسنگی بمیرند." پس من به ایشان گفتم: "فدایتان شوم من در کجا میتوانم این اصحاب را پیدا کنم؟"
پس ایشان، سلام بر ایشان، فرمودند:
"در گوشه و کنار زمین به دنبال آنان بگرد، آنانی که سطح زندگی پایینی دارند، خانه هایشان همواره در حال جا به جا شدن است، هنگامیکه در جایی دیده شوند هیچکس آنان را نمیشناسد و اگر غایب شوند کسی دلتنگ آنان نمیشود، و اگر بیمار شوند هیچکس جویای احوال آنان نمیشود (مگر خودشان) و اگر بخواهند ازدواج کنند هیچکس نمیپذیرد (مگر خودشان) و اگر بمیرند هیچکس به خاکسپاری شان نمی رود مگر خودشان، آنان کسانی هستند که مال خود را با یکدیگر تقسیم میکنند، و در قبرهایشان یکدیگر را ملاقات میکنند، و دلهایشان (قلبهایشان) اختلافی ندارند حتی اگر کشورهایشان با یکدیگر اختلاف داشته باشند." -
الغیبة / النعمانی باب ۱۲ حدیث ۴ صفحه ۲۱۰
از ابی عبدالله، سلام بر ایشان، چندین تن از اصحابشان بر ایشان وارد شدند و ایشان به آنها فرمودند: "اما اگر تعداد وصف شده ی سیصد و سیزده کامل گردد، آنچه که انتظارش را میکشید رخ خواهد داد،... شیعیان ما کسانی هستند که همانند سگان بانگ نمیزنند، و همانند کلاغها طمع نمیکنند، و گدایی نمیکنند حتی اگر از گرسنگی بمیرند." پس من به ایشان گفتم: "فدایتان شوم من در کجا میتوانم این اصحاب را پیدا کنم؟"
پس ایشان، سلام بر ایشان، فرمودند:
"در گوشه و کنار زمین به دنبال آنان بگرد، آنانی که سطح زندگی پایینی دارند، خانه هایشان همواره در حال جا به جا شدن است، هنگامیکه در جایی دیده شوند هیچکس آنان را نمیشناسد و اگر غایب شوند کسی دلتنگ آنان نمیشود، و اگر بیمار شوند هیچکس جویای احوال آنان نمیشود (مگر خودشان) و اگر بخواهند ازدواج کنند هیچکس نمیپذیرد (مگر خودشان) و اگر بمیرند هیچکس به خاکسپاری شان نمی رود مگر خودشان، آنان کسانی هستند که مال خود را با یکدیگر تقسیم میکنند، و در قبرهایشان یکدیگر را ملاقات میکنند، و دلهایشان (قلبهایشان) اختلافی ندارند حتی اگر کشورهایشان با یکدیگر اختلاف داشته باشند." -
الغیبة / النعمانی باب ۱۲ حدیث ۴ صفحه ۲۱۰